Voor Lies geen hospice, maar Van der Valk.
Auiteur: Theo Hakkert - destentor.nl/hengelo
Columnist Theo Hakkert van Tubantia
Foto: Carlo ter Ellen.
Halverwege het slopende proces was ze ook al haar man verloren, het was een voldragen drama. Hij had mij een erfenis beloofd en ze belde me op. Ophalen, zei ze, want haar sterfbed moest daar staan. Er zijn leukere momenten voor het innen van een nalatenschap.
Eenmaal thuis, in hun appartement boven het plein, besloot ze het dieet aan de kant te gooien. Voorbij was het toch. Zo lang het nog kon, zou ze smullen en genieten. Ze bevrijdde de smulpaap in zichzelf. Na elke controle in Enschede belandden we bij Van der Valk en daar at ze links en rechts smakelijk de kaart leeg, met ijs na.
Gebakken vis at ze weer met krokant beslag, eerder mocht dat niet.
En zo knapte Lies weer op. Met elke hap leefde ze een uur langer, met aan de einder wel het einde, dat bleef, dat wist ze, maar die onverbiddelijke horizon negeerde ze. Ze leerde weer lopen.
De arts, en de verpleegkundigen met hem, keken het verwonderd en bewonderend aan. Het woord wonder viel, maar ik dacht: varkenshaas.
Natuurlijk eindigde na een jaar haar extra jaar. Zonder weerstand is een verkoudheid fataal. Soms is er een aards leven na het leven.